Paalam aking kaibigan, kapatid at minamahal

Isang araw nanaman ang lumipas,

 pakiramdam ko madami na namang oras ang aking napalampas,

 ang mga oras na sana nasabi kong mahal kita,

mga oras nasabi kong hindi ko na kaya

at mga oras na sana’y masasabing paalam na.

Paano nga ba sasabihin ang mga ito kung ang katotohanan naman ay ako’y di sayo?

Paano nga ba bibigkasin ang mga letra at kataga kung ikaw naman ay di sa akin nagsusumamo.

Paalam aking kaibigan, kapatid at minamahal

Ibabaon ko nalang sa limot ang aking nadarama

Kung tatanda man akong mag isa, nawa’y ikaw din

Para sa ating muling pagkikita ay ngingiti pa rin.

Mahirap magpalaki ng MAGULANG

Sa araw  araw nalang na ginawa ng Diyos, ewan ko ba isang challenge na sa akin ang pag uwi sa aming bahay, mas gusto ko pang matulog sa ibang bahay o kaya magpagabi sa daan o sa school dahil na din sa aking mga magulang. Nakakabarena ng ulo na dadatnan mo sa bahay ang mga magulang mo na daig mo pa ang  araw araw na may FIGHT nina Pacquiao at Marquez. Sa amin bahay lang ata walang CEASEFIRE sa bungangaan, ewan ko ba parehas naman silang may pinag aralan pero ewan ko ba bakit sila ganun? Minsan iniisip ko nalang na ako ay chinachallenge ng Panginoon sa ganitong mga scenario. Nakakahiya man isipin sa gulo ng pamilya ko ay inilalabas ko through the world wide web, wala naman ako masabihan sa amin, ayaw kong kimkimin ang lahat baka mabaliw ako.  Ayaw ko mang aminin, ang aming ama ay isang taong pinaka yayamutan ko sa aking buhay bukod sa pagbibigay ng pinakaSUMPANG pangalan sa aking buhay, ay ginagawa nyang imperyerno ang aking/ aming buhay sa raw araw nalang. Kung tutuusin mas MAHAL pa nya ang kanyang PERA kesa sa aming pamilya nya. Ang nanay ko naman ang PINAKAMARTYR na ina sa buong mundo kakarumi sa super martyr pwede na syang gawan ng dambana sa harap ng bahay namin.

Obligasyon ng magulang na maging maayos ang kanilang anak pero paano nila magagampanan ang ganung task kung sino mismo ay magulo pa sa kulot at patay na buhok. Paano nga ba tutuwirin ang mga PAKONG LIKO sa pamamagitan lang ng iyong hinliliit? Minsan na iisip ko masarap kaya ang pakiramdam na mag isa ka nalang sa buhay, yung tipong ikaw mag isa sa bahay, yung tipong tahimik ka sa loob ng bahay. Medyo ako ngayon ay nag iisip para sa aking sariling kapakanan. SOBRANG tadtad lang ako ng mga balang ligaw habang sila ay nagdidiskusyon sa pera, nagkakagulo dahil sa pera at halos magpatayan dahil sa pera. Nagtataka ako bakit ba sila nag aaway sa pera? eh ang tanong may pera ba kami? HALA nakakagulo.

Obligasyon ng ama na mag bigay sa pamilya pero ang case dine ay di nga sya ganun as in saan ka nakakita ng  ama na SINISINGGIL ang sariling PAMILYA... napaka ABNORMAL na gawain.

Sa aking paglaki, sa pagtanda, ayaw kong magaya sa ganitong PAMILYA, ayaw kong maging katulad ng aking AMA. Ayaw kong maging sya kahit isang percent lang, kung pwede lang akong magpapalit ng PANGALAN NAGAWA KO NA. Siguro ako pa rin ang lalabas na masama  dahil sarili kong magulang di ko matanggap, pero kung kayo ang nasa kalagayan ko , maiisip nyo din ito.

Ngayon para akong nasa isang battle field, wala akong dalang armas kung di ang ballpen ko at ang aking utak, habang sila ay pinaliligiran na ako. Mas gugustuhin ko pang mamatay sa giyera na magsaksak sa sariling ballpen kesa mamatay ng unti unti sa balang pinakakawalan ng aking mga magulang.

NAPAPAGOD na AKO
NAGSASAWA na ako
GUSTO KO NG PAGBABAGO!

________________________________________________________
Mahirap MAGPALAKI NG MAGULANG!
Super sa HIRAP!

TRABAHO, PAG AASAWA, PAG IISA.

             Ang tatahakin kong daan ay alam kong hindi ang tuwid, hindi ang sementadong tapakan at hindi ang maliwanag. Ngayon masasabi kong mahirap ipaliwanag sa aking mga magulang ang aking papasuking buhay matapos kong gugulin ang aking oras at panahon sa pag aaral, ito ako ngayon nag nanais pumasok ulit sa buhay anman ng pagbobrother. Nitong nakaraang Undas ako ay humingi sa Panginoon ng lakas ng loob para sabihin ang lahat sa aking ina na alam kong makakaintindi sa akin, pero may mga pagkakatao talagang hindi inaasahan na papasok at papasok sa usapan namin sa harap ng hapag kainan ang tungkol sa TRABAHO, PAG AASAWA, PAG IISA.

TRABAHO

               Habang kamai ay nakain ang tanong nalang sa akin ng akin ina, "after graduation, siguro madaming company ang kukuha sa yo? saan ka magtatrabaho?" ang katanungan ito ay sinagot ko ng isang KATAHIMIKAN. tanging tunog ng kutsara at tinidor lamang ang naririnig sa buong silid kainan. Pakiramdam ko hindi pa ako handang sabihin na after graduation gusto ko ulit mag aral, na aafter graduation isa akong taong HUWAD at DUWAG na harapin ang katotohanan na ang buhay ay hindiisang INSTANT COFFEE na lalagyan mo nalang ng mainit na tubig yun meron kana.. Inaamin ko sa sarili ko na PARANOID ako dahil malaki ang expectations nila sa akin, na MALAKI ang inaasahan nila sa akin.

PAG AASAWA

              Napaka IRONIC siguro na pag usapan ang pag aasawa sa harap ng hapag kainan, ang matindi pa nito kapag kasama mo sa hapag ang mga kamag anak mo. Ako naman ay takang taka sa edad na 20 aba naiisipan na nilang mag asawa, maalam pa sa may katawan eh! Sa totoo lang hindi ko naiimagine ang aking sarili na may isang malaking bahay na kasama ang 3 o 5 anak at isang asawa. Medyo, hindi ko nga maalagaan ang aking sarili ng ayos yung aking pamilya kaya? Mabalik sa usapan, habang naghahapunan kami napasabat sa pag uusap ang aking tiyuhin at nagtanong "Kelan ka mag aasawa?" napasagot ako na "hindi po ako mag aasawa" sinagot naman ng aking ina na "Mag iipon muna sya at maghahanap ng tabaho bago sya mag asawa". gusto kong sumabat at isigaw mag BOBROTHER nga ako ano ba ang mahirap intindihin doon?  Naiisip habang nasa poder ako ng aking mga magulang, sila ang mag cocontrol sa aking mala ROBOT na buhay.

PAG IISA

                Kung iisipin hindi ako natatakot mag isa, ayaw kong isipin nilang mahina ako na kailangan kong may karamay sa lahat ng bagay. Pero nitong aming huling bakasyon laging itinatanim ng aking magulang sa akin na mahirap mag isa, sinuportahan nila ang linya yun ng mga scenario na "sa iyong pag tanda sino ang mag aalaga sa yo?, mahirap atang makita ang sarili na nakaupo sa wheelchair tapos walang napansin na apo or kamag anak sayo". Medyo pananakot, medyo pangongonsensya, medyo medyo lang! Alam ko sa papasukin kong buhay, sa mga daang aking susuungin, hindi ako nag IISA. hindi ako MAG IISA. Ayaw kong isipin na sa aking pagtanda ay mamatay nalang akong malungkot, mamamatay sa LUNGKOT. Pero kung pipilosopohin bakit ba pag namatay ka dapat may kasama ka syempre mag ISA ka lang.

Sa ngayon HINDI pa rin naiintindihan ng aking magulang na isa na akong ASPIRANT, kahit anong gawin kong paliwanag ang lagi nilang akala magpapari ako. Hihingi nalang ako ulit ng isa pang dasal sa Panginoon na sana sa susunod nasasabihin ko o babanggitin ko ang aking balak sa pagpasok sa Pag BOBROTHER, sana kaliwanagan ng isip ang ibigay nya sa aking mga papaliwanagan.

Alam kong ang aking papasukin ay ang hinding madaling daan, pero OK lang alam kong sa paghirap ng daan, doon tayo natototo, doon tayo pinapatatag, at para saan pa ang sabi sa THE PURPOSE DRIVEN LIFE na mas pinagpapala ng panginoon ang mga taong nangangahas na tahakin ang mahirap na daan.. ang DAAN na patungo sa PANGINOON!